Dag 52: Mentale Voorbereiding als Oorzaak van Conflict

Deze blog-post is een vervolg op:
Dag 50: Mentale Voorbereiding - Een Toekomstig Moment Instuderen
Dag 51: Verbeelding versus Realiteit

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om een ervaring van weerstand aan te nemen elke keer ik iets in het vooruitzicht heb waarbij ik uit mijn comfort-zone moet stappen, iets wat ik niet normaal gezien doe, waarvan ik niet zeker weet of ik het 'kan' - en waarbij ik dan meteen de veronderstelling maak dat ik het niet zal kunnen en dat ik zal falen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om een geloof te creeren over mijzelf, waarbij ik geloof dat ik de kracht, stabiliteit en rechtuitheid mis om iemand te confronteren in verband met zijn/haar gedrag, waarbij ik dan geloof dat ik niet de 'juiste persoon' ben of niet in de 'geschikte positie' sta om dit gesprek aan te gaan.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te vergelijken met anderen waarvan ik denk dat ze wel de kracht, stabiliteit en rechtuitheid bezitten om confronterende situaties aan te kunnen - en mijzelf in vergelijking te beoordelen als 'minder dan' en 'niet goed genoeg' - en door die zelf-beoordeling te aanvaarden, een gevoel van minderwaardigheid te manifesteren in mijzelf, waarbij dit gevoel van minderwaardigheid mijn zelf-beoordelingen nog eens versterkt en blijkbaar 'valideert' - zonder in te zien dat het gevoel van minderwaardigheid net een gevolg is van de beoordelingen en kan dus geen 'reden' zijn waarom de beoordelingen geldig zouden zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mij 'zwak' te voelen als gevolg van mijzelf te vergelijken met anderen en mijzelf in vergelijking met anderen te beoordelen als 'minder dan' en 'niet goed genoeg', wat dan een minderwaardigheidsgevoel manifesteeert - en in dit gevoel van 'zwak zijn' nog meer angst te genereren, want ik geloof dat als ik zwak ben, dan zal de andere persoon het gesprek/de discussie winnen en zal ik als verliezer uitkomen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om een toekomstig gesprek te zien als een zaak van winnen of verliezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te proberen het gevoel van 'zwak zijn' te niet te doen door in de tegenovergestelde polariteit te stappen, door middel van verbeelding - waarbij ik, in mijn verbeelding het hele gesprek 'inoefen' en 'instudeer' door het te laten afspelen in mijn hoofd - en er zeker van te maken, dat, in mijn verbeelding, ik heel sterk in mijn schoenen sta, dat ik heel stabiel ben, dat ik altijd een tegenargument bij de hand heb en dat ik niet 'toegeef' en heel rechtuit ben.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat in het verbeelden van zulke toekomstige momenten - dat ik mijzelf mentaal aan het voorbereiden ben en dat het dus gerechtvaardigd is in dat ik gewoon maar aan het 'oefenen' ben, maar wat ik eigenlijk doe is het 'oppompen' van mijn ego zodat ik mij 'sterk' en 'zelfzeker' en meerderwaardig voel.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om het gesprek in mijn verbeelding altijd te drijven naar een punt van conflict - omdat dit het punt is waar ik het meeste angst voor heb en dus hierop wil voorbereid zijn - angst omdat ik schrik heb om iets te verliezen, zoals de relatie met de persoon, de vriendschap, het respect, het vertrouwen van de persoon, enzovoort - in plaats van in te zien dat er niets te verliezen is en dat ik aan het racen ben in mijn mind en meteen 'the worst case scenario' verwacht.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat zulke verbeeldingen niet geldig zijn als mentale voorbereiding, omdat zulke inbeeldingen vaak slechte raadgevers zijn wanneer het er echt op aankomt in het fysieke gesprek, waar de verdedigende of aanvallende houding die ik aannam in mijn verbeelding vaak ongepast is en onnodig conflict zou gaan instigeren en waarbij de tegenargumenten die ik had voorbereid in mijn mind'hoofd ook niet toepasselijk/gepast zouden zijn in de context van het gesprek en het moment waarin het gesprek zich voordoet.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat ik de toekomst niet kan voorspellen en mijn mind/hoofd al zeker niet.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om angst te vertrouwen als mijn raadgever, in plaats van mijzelf te aarden en gewoon hier te zijn in zelf-vertrouwen en wanneer het gesprek hier is, gewoon te antwoorden op de situatie/de andere persoon - op een assertieve en kalme manier - zonder meteen in de veronderstelling te gaan dat er een conflict op pad is of zonder het gesprek te willen laten uitdraaien op een bepaalde manier zodat ik 'zeker ben' dat ik uitkom als de winnaar en niet de verliezer.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard te geloven dat als het gesprek zich afspeelt op de manier waarop ik het mij had ingebeeld, dat ik dan gewonnen heb en als het gesprek anders uitdraait - waarbij ik geloof dat de andere persoon het gesprek 'domineert' of 'naar zijn hand zet' - dat ik dan de verliezer ben.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat het op voorhand inbeelden van een toekomstige discussie een poging is om mijzelf het lef te geven om het gesprek te kunnen manipuleren en domineren en naar mijn hand te houden - in plaats van in te zien dat er niet iets is als winnaar of verliezer en als ik niet kan gezegd krijgen wat ik wou zeggen, als de essentie van waarom ik het gesprek wil houden - dan ga ik later gewoon een nieuw gesprek aan, totdat ik het gezegd krijg - in plaats van meteen in een gevoel van 'falen' te gaan waarbij ik mijzelf ondermijn alsof ik alles verkeerd gedaan heb en er niets aan te doen is - alsof het laatste woord gezegd is geweest en dat op 1 of andere manier 'beslist is' - in plaats van in te zien dat ik zelf kan beslissen om een nieuw gesprek aan te gaan om mijn boodschap te kunnen overbrengen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf al in het begin te ondermijnen door te denken en geloven dat ik zulke gesprekken en confrontaties niet aankan, alsof ik een bepaalde vaardigheid of een bepaald soort persoon moet zijn - in plaats van in te zien dat het enkel een kwestie van zelf-vertrouwen is, van hier zijn, van kalm en assertief blijven en het niet proberen volgen van 'vooregestudeerde' tegenargumenten, maar gewoon te antwoorden met gezond verstand op wat de persoon zegt.

Als en wanneer ik zie dat ik angst en weerstand ervaar voor een toekomstig gesprek of moment - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik een patroon aan het instappen ben waarbij ik mij minderwaardig voel en ik verbind mij ertoe om de punten van minderwaardigheid te identificeren en los te laten met zelf-vergeving.

Als en wanneer ik zie dat ik mij probeer mentaal voor te bereiden op een toekomstig gesprek of moment - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik mijn ego aan het oppompen ben om mij 'meerderwaardig' te voelen als een poging om zeker te maken dat ik uitkom als de winnaar van de situatie en ik realiseer mij dat zulke mentale voorbereiding geen goede raadgever is, waarbij wat ik mij inbeeld en instudeer zelden van toepassing is op de realiteit en een houding van verdediging of aanvalling manifesteert, wat op zijn beurt onnodig conflict kan veroorzaken. En dus, ik verbind mij ertoe om de verbeelding los te laten, de punten van minderwaardigheid te identificeren en los te laten met de hulp van zelf-vergeving, zodat ik mijn zelf-vertrouwen kan omarmen en accepteren als het enige dat ik nodig heb om confrontaties aan te gaan.

Enhanced by Zemanta

0 comments:

Dag 51: Verbeelding Versus Realiteit

Dit is een vervolg op: Dag 50: Mentale Voorbereiding - Een Toekomstig Moment Instuderen.

Het laatste dat ik schreef in mijn vorige blog-post is:

"Nu, ik heb de beslissing al gemaakt om dit gesprek aan te gaan omdat ik zie dat het nodig is - maar in mijn ervaring voel ik mij te 'zwak' om dit te durven. Dan, in plaats van mijn beoordelingen en deze geloofsovertuigingen aan te pakken, probeer ik de minderwaardigheidsgevoelens uit te balanceren door in de tegenovergestelde polariteit  te stappen."

Dus, ik was aan het punt gekomen van hoe ik mij 'te zwak' voelde om de confrontatie aan te gaan en om mij 'sterker' te voelen in mijzelf, stapte ik in de tegenovergestelde polariteit. Hoe deed ik dat?

Dit is waar de 'mentale voorbereiding' de kop opsteekt - waarbij ik, in mijn hoofd/mind het gesprek 'inoefen', door het af te spelen in mijn verbeelding en waarbij ik er zeker van maak dat ik heel sterk in mijn schoenen sta. Dus ik beeld mij in dat ik in het gesprek heel stabiel ben, dat ik altijd een tegenargument bij de hand heb, dat ik niet 'toegeef', dat ik heel rechtuit ben - en ik ga opzettelijk het gesprek laten afspelen op een manier waar ik schrik voor heb - waarbij er een punt van conflict onstaat en waarbij ik voel dat ik iets te 'verliezen' heb, namelijk mijn relatie met de persoon, of het respect/de vriendschap/het vertrouwen van de persoon, enz. Dus - ik speel 'the worst case scenario' af in mijn hoofd (want 'the worst case scenario' is waar mijn gevoel van minderwaardigheid het sterkste is) en maak er zeker van dat ik een 'uitmuntende' prestatie neerzet, of in andere woorden: dat ik uitkom als de 'winnaar' van de discussie.

Ik heb dit patroon vaak verantwoord in mijzelf door mijzelf te zeggen dat ik gewoon aan het 'oefenen' ben en dat ik mijzelf aan het voorbereiden ben, zodat het gesprek zo vlot mogelijk verloopt voor beide partijen - maar wat ik eigenlijk aan het doen ben, is het 'oppompen' van mijn ego - omdat ik zit met een gevoel van minderwaardigheid en ik dit gevoel probeer te niet te doen door een gevoel van meerderwaardigheid. Het feit dat zulke verbeeldingen niet kunnen verantwoord worden in te zeggen dat ze een 'oefening' zijn, is duidelijk omdat wanneer het fysieke gesprek zich voordoet, het altijd compleet anders uitdraait dan wat ik had verwacht/wat ik mij had ingebeeld, en al de argumenten die ik had voorbereid in mijn mind/hoofd, zijn meestal niet gepast/toepasselijk in de context van het gesprek en het moment waarin het gesprek zich voordoet. Dus, het inbeelden van zulke gesprekken/momenten vooraf is geen betrouwbare fundering voor het eigenlijke gesprek. De verbeeldingen zijn vaak zelfs 'slechte raadgevers', waarbij het gesprek zou uitdraaien op onnodig conflict, omdat dit is waar ik mij in mijn verbeelding op probeerde voor te bereiden, en dus was het gesprek in mijn verbeelding doordrengt met conflict, en was mijn positie in het gesprek oftewel verdedigend of aanvallend - en dus, als ik in de fysieke realiteit zou afspelen wat ik mij voordien ingebeeld had, dan zou ik meteen een verdedigende of aanvallende houding aannemen, wat meteen de toon zou zetten voor een conflict-situatie, waar het misschien niet nodig was.

Wordt vervolgd.
Enhanced by Zemanta

0 comments:

Day 50: Mentale Voorbereiding - Een Toekomstig Moment Instuderen


Een patroon waar ik vaak in participeer is het punt van 'mentale voorbereiding'. Telkens wanneer ik weet dat er een evenement/gebeurtenis op komst is waarbij ik weet dat ik iets zal moeten doen waar ik weerstand voor ervaar - dan probeer ik mij hierop voor te bereiden in mijn mind door mij in te beelden hoe het zich zal afspelen als om het te oefenen of instuderen zodat wanneer het moment hier is, ik wat ik heb geoefend/ingestudeerd gewoon maar moet uitspelen - op 'play' duwen en de film laten afspelen.

Ik neem een voorbeeld om het patroon meer te openen/verduidelijken. Bijvoorbeeld wanneer ik plan om iemand op een bepaald punt te confronteren. Bijvoorbeeld, waar ik zie dat deze persoon's gedrag zichzelf en mij compromitteert - en waarbij deze persoon iemand is waar ik geen intieme/comfortabele relatie mee heb.

De weerstand die ik ervaar is een angst en linkt in met het punt dat ik besprak in de vorige blog - het gevoel dat ik het niet zal aankunnen. De oorsprong is dus gevoel van minderwaardigheid en een angst om te falen, waar ik het gevoel heb dat ik 'niet in een positie ben' om rechtuit te zijn met die persoon en dat ik de kracht, stabiliteit en rechtuitheid niet heb om zo'n gesprek aan te gaan.

Al deze 'ervaringen' zijn eigenlijk beoordelingen van mijzelf - waar ik een geloof heb over mijzelf omdat ik mijzelf heb vergeleken met anderen waarvan ik denk dat zij dit wel kunnen, dat zij wel in een geschikte positie staan voor zulke gesprekken en waarvan ik denk dat ze de kracht, stabiliteit en rechtuitheid hebben die ik niet zie in mijzelf. Door mijzelf met die personen te vergelijken, heb ik mijzelf als 'minder dan' beoordeeld en in het aanvaarden van die beoordelingen alsof ze de waarheid zijn, heb ik een geloof gevormd over mijzelf.

Nu, ik heb de beslissing al gemaakt om dit gesprek aan te gaan omdat ik zie dat het nodig is - maar in mijn ervaring voel ik mij te 'zwak' om dit te durven. Dan, in plaats van mijn beoordelingen en deze geloofsovertuigingen aan te pakken, creeer ik de minderwaardigheidsgevoelens uit te balanceren door in de omgekeerde polariteit te stappen.

Wordt vervolgd.
Enhanced by Zemanta

0 comments:

Dag 49: Een Uitdaging? Nee, dankjewel

Dit is een vervolg op 'Dag 48: Terugkrabbelen op het Laatste Nippertje'.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om bang te zijn om alleen te zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om alleen zijn te verbinden met angst, en dus, ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om bang te zijn van mijn eigen angst.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om bang te zijn om iets alleen te doen of iets op mijn eentje te ondernemen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om 'iets alleen doen of ondernemen' te verbinden met angst en dus, ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om bang te zijn van mijn eigen angst.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik altijd iemand aan mijn zijde nodig heb om mij te ondersteunen, om mij aan te moedigen, om mij richting te geven en om mij te verzekeren.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf af te scheiden van ondersteuning door het te definieren in iets of iemand anders.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf af te scheiden van moed door het te definieren in iets of iemand anders die mij aanmoedigt.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf af te scheiden van richtinggeven door het te definieren in iets of iemand anders die mij richting geeft.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf af te scheiden van zekereheid door het te definieren in iets of iemand anders die mij verzekert.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te ondersteunen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te aanvaarden als mijn steun.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te aanvaarden als moed.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf richting te geven.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te aanvaarden als richtinggever van mijn eigen leven.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te aanvaarden als zekerheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mij overweldigd te voelen door een gevoel van weerstand.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat dit gevoel van weerstand echt was en dat het meer was dan mijzelf, tot op het punt waar ik meestal ingaf op het gevoel van weerstand, alsof ik ernaar moest lusiteren, dat het een beschermingsmechanisme was, ingebouwd en geactiveerd om mijzelf te beschermen, zelfs als ik mij niet bewust was van de redenen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat als ik niet weet wat er gaat gebeuren in de toekomst, dan kan mijn mind dit ook niet weten, en dus kan het overwelmende gevoel van weerstand geen beschermingsmechanisme zijn, want ik of mijn mind hebben geen reden om te denken dat ik van iets moet beschermd worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat de weerstand enkel een resultaat van angst was, angst voor de toekomst, angst voor het onbekende, angst om geen controle te hebben, angst voor onzekerheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om angst te hebben voor de toekomst omdat ik niet weet wat er zal gebeuren en ik geen gevoel van voorspelbaarheid, veiligheid en controle heb.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik een gevoel van voorspelbaarheid, veiligheid en controle nodig heb om okay te zijn - in plaats van mijzelf te aanvaarden als zelf-stabiliteit, en wat er ook komt in de toekomst, ik ben hier en ik sla mij er doorheen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om angst te hebben voor het onbekende.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om de toekomst en het onbekende te verbinden met angst en dus, ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestan en aanvaard om bang te hebben voor mijn eigen angst.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om angst te hebben om geen controle te hebben.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om geen controle hebben te verbinden met angst en dus, ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om bang te zijn van mijn eigen angst.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om bang te zijn voor onzekerheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om onzekerheid te verbinden met angst en dus, ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om bang te zijn voor mijn eigen angst.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om het gevoel van weerstand meteen te vertrouwen, zelfs als ik niet zag waarom het daar was, maar omdat ik het zo meteen vertrouw, probeer ik het uit te leggen aan mijzelf met de hulp van allerlei excuses en verantwoordingen - en in het gebruiken van die excuses en verantwoordingen en in het geloven dat ze geldig zijn, versterk ik enkel het gevoel van weerstand.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat het best wel grappig is hoe de mind bijna niets van het werk moet doen - het roept een gevoel van weerstand op en nadien doe ik al het werk wel om mijzelf te overtuigen dat de weerstand gerechtvaardigd is, door te zoeken voor excuses en verantwoordingen voor de weerstand.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat weerstand een teken is van nieuwe kansen en dus, dat weerstand net een teken is dat ik door moet gaan, en niet moet stoppen - want als ik doorheen de weerstand loop, zal ik nieuwe kansen, nieuwe deuren tegenkomen - als ik ingeef aan de weerstand, ontzeg ik mij die kansen en maak ik eigenlijk de beslissing om gelimiteerd te blijven in waar en wie ik momenteel ben, mijzelf afsluitend van de mogelijkheden die er zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik nieuwe projecten niet aan kan.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om elke keer ik iets nieuws onderneem, angst heb dat ik het niet zal aankunnen, dat ik zal falen - en om de teleurstelling van zo'n faling te ontwijken, beslis ik op voorhand al dat ik het niet zal aankunnen in het aanvaarden van die ene gedachte: 'ik kan het niet aan' - en dan geef ik meteen op, zonder er zelfs aan te beginnen, zonder mijzelf een kans te geven om de uitdaging aan te gaan.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om uitdagingen altijd te zien als iets negatiefs, iets waarbij ik kan verliezen, of iets kan verliezen - in plaats van in te zien dat ik nooit iets kan verliezen in het aangaan van een uitdaging, ik kan enkel bijleren.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat als ik een uitdaging uit de weg ga, dat ik dan meteen iets verlies: de mogelijkheid en kans om bij te leren, om mijzelf uit te breiden en ontwikkelen op nieuwe manieren.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb teogestaan en aanvaard om angst te hebben voor uitdagingen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om uitdagingen te verbinden met angst en dus, ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om angst te hebben voor mijn eigen angst.

Als en wanneer ik zie dat ik een paniekaanval krijg omdat ik denk dat ik iets niet zal aankunnen, dan stop ik, dan adem ik. Ik realiseer mij dat de paniekaanval niets meer is dan weerstand omdat ik schrik heb dat ik zal falen op 1 of andere manier. Ik verbind mij ertoe om in die momenten door te zetten, door de weerstand heel te lopen en de uitdaging aan te gaan in zelf-vertrouwen - het zelf-vertrouwen dat ik kan staan en dat als ik iets niet weet of ergens niet zeker over ben, dat ik voor assistentie zal vragen van anderen om de taak tot een goed einde te brengen.

Als en wanneer ik zie dat ik wil opgeven vooraleer ik aan iets begin, dan stop ik, dan adem ik. Ik realiseer mij dat ik mijzelf tekortschiet als ik opgeef, waarbij uit angst voor verlies, ik meteen kies voor verlies van bij het begin. Ik verbind mij ertoe om niet te stoppen, maar verder te gaan, zelfs als ik geen 'goede' uitkomst kan voorspellen - want ik weet dat in het aangaan van de uitdaging, ik zal bijleren en dat ik daarin zal groeien, in plaats van mijzelf te begrenzen van het begin.
Enhanced by Zemanta

0 comments:

Dag 48: Terugkrabbelen op het Laatste Nippertje


Wat ik vaak ervaren heb is dat wanneer ik een beslissing heb genomen om iets te doen, of mij ergens voor heb opgegeven of als ik mij voor iets ingeschreven had, iets wat ik op zich graag wou doen en al lang naar uitkeek - dat ik op het laatste nippertje, net voor het begint, een soort paniek-aanval krijg en wil teruggaan op mijn eigen beslissing.

De herinnering die ik mij het best kan voorhalen in verband hiermee is toen ik 13 was en ik mij had ingeschreven voor een reis naar Ierland. De reis werd georganiseerd door de school en ging door in de zomer, tijdens de schoolvakantie. Het was niet verplicht, als je wou meegaang, ging je mee en anders niet. Ik was nog nooit naar Ierland gegaan en dat was voor mij al genoeg reden om te gaan, lol.

Oh - ik herinner mij net dat op het moment dat ik mij had ingeschreven, ik goed bevriend was met een bepaald meisje in mijn klas en zij zou ook gaan, dus ik wist dat ik niet alleen zou zijn. Maar doorheen het schooljaar gingen we wat uit mekaar en hebben we elk andere mensen leren kennen en we hadden niet zoveel aan elkaar meer - onze vriendengroepen overlapten niet meer. Dus tegen dat de zomer eraan kwam zag ik dat ik eigenlijik wel 'alleen' zou zijn op die reis, in dat niemand van mijn vrienden meeging.

Maar het gevoel van weerstand was meer dan enkel dat - ik herinner mij goed dat ik het zelf niet onder woorden kon brengen. Het was gewoon een compleet gevoel van paniek en een 'ik wil niet gaan!!!'. Ik probeerde het aan mijn moeder uit te leggen en herinner mij dat ik het helemaal niet onder woorden kon brengen, ik kon haar niet uitleggen waarom ik niet wilde gaan, enkel dat ik niet wou. Allerlei excuses kwamen op: dat het een vakantie in de bergen was met veel wandelen en trektochten en dat ik toch helemaal niet graag wandel en ik ben niet fit genoeg voor trektochten en ik weet niet wat nog allemaal.

Ik weet niet wat mijn moeder me vertelde, maar uiteindelijk ging ik er dan toch mee door. Toen ik op de bus stapte, zag ik mijn moeder teken doen aan een van de leerkrachten die de reis organiseerde en ook meeging - en ik hoorde haar vragen om een oogje op mij te houden omdat ik het gevoel had dat ik de reis niet zou aankunnen. Op dat moment was ik vrij onder de indruk van mijn moeder, want dat was eigenlijk precies wat ik ervaarde: het gevoel dat ik het niet zou aankunnen - en wat ik niet onder woorden had kunnen brengen, had zij zonet gedaan.

In zo'n momenten van paniek voordat ik aan iets begon waarvan ik al lang op voorhand gezegd had dat ik het zou doen, was het alsof alles wat mis zou kunnen gaan opeens in mijn hoofd te binnen schoot, als een waterval van 'worst case scenarios'. En al die gedachten en projecties die altijd negatief uitloopten, creeerden een intense angst - omdat ik zag dat ik geen controle had over wat kwam en omdat ik wist dat ik geen benul had van wat er zou gebeuren en hoe het zou verlopen. Normaal gezien, doorheen je dagelijkse leven heb je bepaalde patronen en ritmes, dat een gevoel van voorspelbaarheid, veiligheid en controle geven. Elke dag ziet er ongeveer hetzelfde uit en je weet vooraf ongeveer wat je zou gaan doen en hoe het ongeveer zal uitlopen. Maar met nieuwe projecten had ik dit niet - alles was mogelijk - en de onzekerheid van hoe ik mij zou ervaren in die nieuwe projecten creeerden zo'n intense angst dat ik gewoon bevroor en alles wou afblazen.

Wordt vervolgd.

0 comments:

Dag 47: Meningen als Blinddoek!

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard te denken 'dat kan niet, George Clooney zou nooit een vlieg kwaad doen'.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard te denken dat George Clooney nooit een vlieg kan kwaad doen omdat ik heb in mijn mind beoordeelt heb als een knappe persoon/man.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat als mensen knap/aantrekkelijk zijn, dat dit de kans veel kleiner maakt dat er iets 'mis' is met hen of dat ze iets/iemand zouden kwaad doen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om bevooroordeeld te zijn ten voordele van mensen die in het algemeen 'knap'/'mooi'/'aantrekkelijk' genoemd worden en met zulk een uiterlijk, allerlei kwaliteiten te verbinden, zoals: goed, gedisciplineerd, beleefd, gepast, vriendelijk, vertrouwenswaardig, eerlijk, open, etc. - die niets te maken hebben met iemand's uiterlijk.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te laten brainwashen met prenten in de media, op TV, in prentenboeken, in boeken, in magazines, enz. waarbij ik automatisch opinies en meningen vorm over mensen gebaseerd op hun uiterlijke kenmereken (de prent) alleen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat wie iemand is niets te maken heeft met hoe iemand zich presenteert te zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om waarde te schenken aan iemand z'n uiterlijk iemand z'n uiterlijk een invloed te laten hebben in hoe ik mij voel bij/mbt een bepaalde persoon, hoe ik over die persoon denk, in welke mate ik hem/haar vertrouw, enzovoort.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard te geloven dat ik in controle ben over mijzelf en hoe ik met mensen omga, wanneer zulke brainwashing aantoont dat ik helemaal niet het geval is - want van het eerste ogenblik (letterlijk: de eerste blik) dat ik iemand zie, ging ik meteen bepaalde kwaliteiten aan deze persoon verbinden, enkel en alleen gebaseerd op het uiterlijk van de persoon - en waarvan ik later geloof dat deze impressies deel uitmaken van 'mijn' mening over die persoon en dat ik uit 'ervaring' spreek - wanneer mijn hele houding ten opzichte van een persoon eigenlijk al gevormd was in dat eerste ogenlik, dat eerste moment waar ik de persoon voor de eerste keer zag.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat meningen niets waard zijn, want een mening over een persoon verandert niet, zelfs als de persoon wel verandert - en dan kan ik die verandering niet erkennen in een persoon, want ik zit maar vast te houden aan mijn eigen mening die ik had over die persoon.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om meningen te vormen over mensen van het moment dat ik ze voor de eerste keer ontmoet, zodat ik ze in een 'vakje' of een 'categorie' kan plaatsen in mijn mind, zodat ik een idee heb hoe ik die persoon de volgende keer kan/moet benaderen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat mijn mening over een persoon niets te maken heeft met die persoon, maar te maken heeft met welk karakter ik heb besloten te zijn in de aanwezigheid van die persoon.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat een mening nooit iets te maken heeft met de persoon waar de mening over is, maar altijd te maken heeft met wie de mening heeft - en dus, ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om meningen over mensen serieus te namen, in plaats van mensen gewoon te leren kennen voor wie ze zijn en ze te erkennen voor wie ze zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat wanneer ik een mening heb over iemand, dat ik dan de persoon zelf niet kan zien, want ik kan enkel mijn mening zien over die persoon, wat mij compleet verblindt - en hetzelfde geldt voor mijzelf, waarbij - als ik een mening vorm over mijzelf, dan zie ik mijzelf niet meer, enkel de mening.

Als en wanneer ik zie dat ik een mening heb over iemand - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat die mening niets te maken heeft met de persoon zelf, maar dat het een 'management-methode' is van de mind om vast te stellen welk karakter moet geactiveerd worden in de aanwezigheid van de persoon - en dus, verbind ik mij ertoe om alle meningen over die persoon los te laten en de persoon te leren kennen/met de persoon te interageren als wie ze zijn in dit moment.

Als en wanneer ik zie dat ik een mening aan het vormen ben over iemand - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik de persoon probeer in te passen in een 'vakje' of 'categorie' in mijn mind en dat hier helemaal geen behoefte voor is - en dus, ik verbind mij ertoe om de persoon te benaderen als een en gelijk als mijzelf en ook op die manier te communiceren.
Enhanced by Zemanta

0 comments:

Dag 46: George Clooney kan Geen Vlieg Kwaad Doen

Vandaag zag ik de volgende foto op Facebook:


Bij de bovenste prent zegt het:
"Dit is Shakira.
Ze bleef achter met deze misvormingen na haar dorp was  aangevallen met 'drones' door Nobel vrede-prijs winnaar, Barack Obama."

Bij de onderste prent zegt het:
"Dit is anti-oorlog activist, George. Hij hield een fondsenwerving voor Obama's herverkiezing."

[Een noot vooraf: het gaat mij in deze post niet of wat in de prent wordt gezegd/afgebeeld waar is of niet - en het gaat mij ook niet om bepaalde personen te beoordelen voor bepaalde acties.]

Het punt is dat zulke situaties wel vaak voorkomen, waarbij iemand een 'held' is in de publieke opinie, maar als je dan gaat kijken naar welke personen hun geld en steun uitgaat, krijg je een heel ander beeld - en om die reden (en niet omdat ik denk dat wat wordt gezegd/afgebeeld in deze specifieke prent waar is of niet) wou ik op de 'like' knop duwen op Facebook.

Maar net voordat ik erop ging klikken, twijfelde ik en de gedachte kwam op in mijn hoofd: "Dat kan niet, George Clooney zou nooit een vlieg kwaad doen." Ik vond dit op zich al een grappige gedachte en vroeg me af waarom ik dat had gedacht, aangezien ik George Clooney zelf nooit ontmoet heb en hem niet ken op een persoonlijk niveau. Het enige wat ik van hem 'ken' is de verschillende karakters die hij heeft gespeeld in zijn films. De tweede gedachte, als antwoord op mijn vraag waar de eerste gedachte op gebaseerd was, was nog grappiger: "Hij is veel te knap!" LOL.

Dit toont maar in welke mate we gebrainwasht zijn met prenten, en wat een 'goede' en een 'slechte' prent is - dat we, in onze mind, iemand zouden 'vrijspreken' enkel en alleen voor zijn/haar uiterlijk. Wat het eigenlijk toont is hoe we onze beslissing van wie we vertrouwen baseren op prenten. Iemand die er netjes uitziet en 'aantrekkelijk' is, gaan we makkelijker vertrouwen dan iemand die vuil onder de nagels heeft of wiens das niet helemaal strak zit...


Wordt vervolgd.


Enhanced by Zemanta

0 comments:

Day 45: The word 'Good' Purified

This blog is a continuation of:


Day 42: Jesus Died for Your Sins
Day 43: A Picture I used to Draw 
Day 44: Consideration as Currency and Expectations as Guide to Excellence

Within this blog-post, I am completing the series on redefining the word 'Good'.



Redefining the word Good

Dictionary Definition
1.
morally excellent; virtuous; righteous; pious: a good man.
2.
satisfactory in quality, quantity, or degree: a good teacher; good health.
3.
of high quality; excellent.
4.
right; proper; fit: It is good that you are here. His credentials are good.
5.
well-behaved: a good child.


Sounding the Word
Good
Goo
God
Glue
Glued
Go
Grew
Crew
Growth
Groet (Dutch for ‘greeting’)
Root
Guru
Goof
Group
Cool

Creative Writing
To define the word ‘good’ without assigning a polarity charge is quite a challenge. The word that comes up is ‘appropriateness’ – ‘good’ referring to a quality of ‘appropriateness’ in relation to a particular situation. Also the word ‘specific’ comes up.


New Definition
‘Good’ is a quality of appropriateness and specificity in relation to a particular situation.
 

Please feel free to comment on this blog-post if you see anything that requires adjustment in this definition of the word 'good', so we can together work towards specifying and perfecting it!

Enhanced by Zemanta

5 comments: